Τις τελευταίες ημέρες, με αφορμή τα όσα συμβαίνουν στο χώρο όλων των κομμάτων και κυρίως στην Αξιωματική Αντιπολίτευση, ήρθε πάλι στην επικαιρότητα η φιλολογία για την πολυσυλλεκτικότητα.
Ουσιαστικά όμως η επίκληση της πολυσυλλεκτικότητος γίνεται πάντα εκ του πονηρού και στην πραγματικότητα κρύβει συνήθως είτε την ανάγκη αμφισβήτησης του αρχηγού και της ηγετικής ομάδος, είτε την αδυναμία της κυρίαρχης άποψης να επιβληθεί εσωκομματικά.
Είναι δε σίγουρο, ότι όσοι από τους παραπάνω βρεθούν στην αντίπερα όχθη, αμέσως θα ξεχάσουν τα περί πολυσυλλεκτικότητος και δεν θα διαπραγματευθούν ούτε σπιθαμή κομματικής εξουσίας. Αντίθετα μάλιστα θα πολιτευθούν με τον πλέον ηγεμονικό τρόπο, γνωρίζοντας και οι ίδιοι ότι τα περί πολυσυλλεκτικότητος των κομμάτων αποτελούν μύθο.
Διότι σήμερα, που τα κόμματα έχουν αφυδατωθεί και έχουν ξεκοπεί οριστικά και αμετάκλητα από την κοινωνία, οποιοσδήποτε ασχολείται έστω και περιστασιακά με την πολιτική, αλλά μπορεί και να διακρίνει κάτω από την επιφάνεια των πραγμάτων, γνωρίζει ότι ο ρόλος τους έχει αποκλειστικά περιορισθεί στην έννοια του εκλογικού μηχανισμού.
Δεν αποτελούν ουσιαστικά το μέσο, με το οποίο ο αρχηγός και η ηγετική ομάδα θα επικοινωνήσουν με την κοινωνία, αλλά απλά ένα«αναγκαίο μέσο» με το οποίο, εντός του δημοκρατικού μας πολιτεύματος, θα κατακτηθεί η εξουσία.
Άλλωστε σήμερα αυτό που συνδέει τις μάζες με το κόμμα δεν είναι η οργάνωση, αλλά η ακτινοβολία του αρχηγού. Η οργάνωση αποτελεί απλά το ηχείο του πολιτικού του λόγου, όπως θαυμάσια γράφει στο βιβλίο του Στον αστερισμό του λαϊκισμού ο Άγγελος Ελεφαντής.
Αυτός λοιπόν ο πολιτικός λόγος, όταν υπάρχει η πολυσυλλεκτικότητα διαχέεται στρεβλά τόσο στην κοινωνία, όσο και στο κόμμα και αποτελεί τροχοπέδη στη προσπάθεια αφενός να αυξηθεί η απήχηση του προέδρου και της ηγετικής ομάδος και αφετέρου να έρθει, κατ’ επέκταση, η εκλογική επιτυχία.
Διότι πολύ λίγοι, σε τελική ανάλυση, είναι πρόθυμοι να ψηφίσουν ένα κόμμα για το οποίο δεν γνωρίζουν ποια πολιτική θα ακολουθήσει και ποια στελέχη θα κληθούν πιστά να την εφαρμόσουν.
Αντίθετα οι πολίτες είναι έτοιμοι να ψηφίσουν αρχηγούς-πρόσωπα, όχι κόμματα, αρχηγούς με μεγάλο πολιτικό εκτόπισμα, κύρος,γνώσεις και σαφείς στρατηγικές επιλογές. Ταυτόχρονα μαζί τους θα ψηφίσουν όχι κομματικούς μηχανισμούς, αλλά τα κόμματα σαν ιδέα και μαζί με αυτά σε πανελλήνια κλίμακα, χίλιους το πολύ ανθρώπους, που θα ακολουθούν πιστά την γενική πολιτική κατεύθυνση και τις στρατηγικές επιλογές του αρχηγού-ηγέτη.
Σ’ αυτούς τους χίλιους ανθρώπους απαιτείται να υπάρχει, σε περιφερειακό επίπεδο, η πολυσυλλεκτικότητα σε ταξική προέλευση,ειδικότητα, πολιτική εμπειρία, πολιτική φιλοδοξία, επαγγελματική κατάρτιση και γνώση. Αυτοί οι άνθρωποι, διαθέτοντας παράλληλα εντιμότητα και ικανότητα παραγωγής έργου και επαναλαμβάνω σε πλήρη ταύτιση με την γενική πολιτική κατεύθυνση και τις στρατηγικές επιλογές του αρχηγού-ηγέτη μπορούν να φέρουν στην εξουσία τα μεγάλα κόμματα, αλλά και στην εκλογική επιτυχία τα μικρότερα.
Η πορεία βέβαια σε τέτοια κατεύθυνση είναι σήμερα περισσότερο απαραίτητη για τον χώρο της λεγόμενης κεντροδεξιάς και οποιαδήποτε,στο όνομα της πολυσυλλεκτικότητος, αντίθετη πορεία θα ρίχνει συνεχώς νερό στο μύλο της κεντροαριστεράς.
Δημοσίευση: Εφημερίδα ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ (10/10/1999)