Ένα τμήμα των πολιτών δυσκολεύεται σήμερα να κατανοήσει την επιλογήτης Νέας Δημοκρατίας να στηρίξει τη νέα δανειακή σύμβαση. Ειδικά, όμως,στην πολιτική έρχονται στιγμές που το «πρέπει» είναι πιο ισχυρό από το «θέλω».Όσο λοιπόν δύσκολο ήταν το «όχι» στο πρώτο Μνημόνιο, άλλο τόσο δύσκολο ήταν καιτο «ναι» στο δεύτερο.
Στα 2,5 χρόνια που διανύσαμε από το φθινόπωρο του 2009 μέχρισήμερα, χάθηκε πολύτιμος χρόνος. Η λανθασμένη συνταγή που μας υπέδειξε ηΤρόικα, με τη σύμφωνη γνώμη της κυβέρνησης, οδήγησε την οικονομία σεπαρατεταμένη ύφεση, υπονόμευσε την ανάπτυξη και δοκιμάζει τις αντοχές της ελληνικής κοινωνίας, χωρίς μάλιστα να έχει θετικά δημοσιονομικάαποτελέσματα.
Οι θέσεις της Ν.Δ. δικαιώθηκαν και ο πρόεδρός της ΑντώνηςΣαμαράς, ενώ θα μπορούσε να αρκεστεί στις δάφνες μιας εφήμερηςπολιτικής δόξας, είπε «ναι» στη δανειακή σύμβαση, «έβαλε πλάτη» για να σταθεί ηχώρα στα πόδια της και να καταστεί το χρέος βιώσιμο, απαλλαγμένοπερίπου από 100 δισεκατομμύρια ευρώ, πιστεύοντας ότι σε λίγα χρόνιαθα ορίζουμε πάλι μόνοι τις τύχες μας.
Παράλληλα «βάζει πλάτη» ώστε να ανακτηθεί στο εξωτερικό ηεθνική μας αξιοπιστία, την οποία απωλέσαμε την τελευταία διετία εξαιτίας λάθοςπολιτικών υπολογισμών και χειρισμών, χωρίς να παραγνωρίζουμε ότι η Ευρώπη τηςαλληλεγγύης έχει μετεξελιχθεί πλέον σε Ευρώπη της τιμωρίας.