Η παράδοση είναι η αλυσίδα που γεφυρώνει το χάσμα μεταξύ των γενεών και μεταβιβάζει ήθη και έθιμα συμβάλλοντας στη δημιουργία της συλλογικής μνήμης. Παράλληλα, αποτελεί και τμήμα του πολιτιστικού αποθέματος ενός λαού.

Ένας λαός που έχει χάσει την επαφή με την παράδοση είναι σαν τον άνθρωπο με αμνησία. Φυσικά, βέβαια, οι παραδόσεις δεν αποτελούν θέσβατο, διότι οι κοινωνίες εξελίσσονται, το επίπεδο της μόρφωσης βελτιώνεται και η θέση του ατόμου μέσα σ’  αυτές αποκτά περισσότερο ανθρωποκεντρικά χαρακτηριστικά.

Ιδιαίτερα σήμερα, που η παγκοσμιοποίηση προσπαθεί να επιβάλλει συνολικές συμπεριφορές και να καταργήσει όλες τις διαδικασίες επιλογής, οι παραδόσεις βοηθούν τους λαούς να κρατήσουν την ιστορική τους φυσιογνωμία και να αποφύγουν να γίνουν ένας χυλός, μέσα στο παγκόσμιο χωνευτήρι.

Όταν μεταξύ παράδοσης και αντίληψης της σύγχρονης πραγματικότητος υπάρχει ισορροπία, το παρελθόν επιδρά δημιουργικά στο παρόν.

 «Χρειάζεται μια τεράστια ποσότητα Ιστορίας για να δημιουργηθεί έστω και μια μικρή ποσότητα Παράδοσης» είχε πει ο Αμερικανός συγγραφέας HenryJames (1843-1916).

Η παράδοση έχει αξία όταν δε βιώνεται ως τυφλή και άγονη προσήλωση στο παρελθόν, αλλά όταν αξιοποιούνται τα χρήσιμα και λειτουργικά στοιχεία της, για να παραχθούν νέες αξίες και μέθοδοι θεώρησης της ζωής.

Δεν πρέπει να μας ενδιαφέρουν τόσο οι τύποι και οι μορφές της παραδοσιακής ζωής όσο οι ιδέες και οι σκέψεις των ανθρώπων που έζησαν σε παλιότερες εποχές.

Παραδόσεις είναι και όλα τα απλά και καθημερινά.

Πραγματοποιούνται την ίδια χρονική στιγμή και στο ίδιο μέρος, με την ίδια ακρίβεια, από τα μέλη μιας οικογένειας, μιας κοινότητας κ.λπ. Οι άνθρωποι τις διαφυλάττουν σαν μια αταλάντευτη στον χρόνο συνήθεια, ως τρόπο ζωής.

Οι παραδόσεις δεν είναι παρωχημένες συνήθειες

Μπορούμε, όμως, να απορρίψουμε κάποια ξεπερασμένα στοιχεία τους εντάσσοντας τα γνήσια, ουσιαστικά και αυθεντικά στη σημερινή πραγματικότητα.

Ο άνθρωπος μέσω της παράδοσης κατανοεί την ιστορική τροχιά μέσα στην οποία κινείται.

Η παράδοση είναι η παρουσία ενός λαού μέσα στο χρόνο.

Ο Ν. Καζαντζάκης έλεγε για την παράδοση: «Το πρώτο χρέος σου εκτελώντας τη θητεία σου στη ράτσα είναι να νιώσεις μέσα σου όλους τους προγόνους. Το δεύτερο να φωτίσεις την ορμή τους και να συνεχίσεις το έργο τους και το τρίτο σου χρέος να παραδώσεις στο γιό σου τη μεγάλη εντολή να σε ξεπεράσει».

Η παράδοση είναι η ψυχή, ο πόνος και το θησαυροφυλάκιο του λαού μας, του πολιτισμού μας.

Είναι καταληκτικά ο δρόμος τον οποίο ανοίγει ο άνθρωπος για να βρει σωστά τον εαυτό του.

Η παράδοση προσαρμόζεται με τις πραγματικότητες της ανθρώπινης ύπαρξης και γίνεται ο κρίκος σύνδεσης της μιας γενιάς με την άλλη.

Άγνοια των ελληνικών παραδόσεων δημιουργεί κίνδυνο απώλειας της πραγματικής ταυτότητας, της δικής μας και των παιδιών μας.

Ο Γιώργος Σεφέρης είπε ότι «σβήνοντας ένα κομμάτι από το παρελθόν είναι σαν να σβήνουμε και ένα αντίστοιχο κομμάτι από το μέλλον».

Οι παραδόσεις δημιουργούν μια βάση στήριξης και ασφάλειας στα παιδιά μας και πρέπει να διατηρούνται αλώβητες παρά την απόλυτη βιομηχανοποίηση, τη ραγδαία αστικοποίηση, τον σύγχρονο τρόπο ζωής και την εξέλιξη της τεχνολογίας.