Με έκπληξη παρατηρώ ότι η Κυβέρνηση στο θέμα της μη αποδοχής της πρότασης υπουργοποίησης από τον Ευάγγελο Αποστολάκη βρίσκεται επικοινωνιακά σε άμυνα. Αντίθετα πρέπει να περάσει στην επίθεση. Το μείζον θέμα δεν είναι τα «μπρος- πίσω» του ναυάρχου, αλλά ο τρόπος με τον οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ αντιλαμβάνεται τη συναίνεση.

Ο καθένας μπορεί να έχει τη δική του άποψη, για τον προσδοκώμενο βαθμό απόδοσης ενός υψηλόβαθμου στρατιωτικού εκπαιδευμένου μέσα σε ένα «αποστειρωμένο» και απόλυτα πειθαρχημένο περιβάλλον, όταν καλείται να αντιμετωπίσει κρίσεις έξω από αυτό. Ο ναύαρχος πάντως δε μπόρεσε.

Αναμφισβήτητο γεγονός, όμως, παραμένει ένα. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης έδειξε ότι τη συναίνεση την εννοεί ουσιαστικά και σε βάθος και ότι ο κ. Τσίπρας την προφασίζεται από καιρού σε καιρόν με το παράδειγμα της κυρίας Λινού να είναι χαρακτηριστικό.

Δε δημιουργεί λοιπόν κανένα πρόβλημα ούτε επισκιάζει τον ανασχηματισμό η άρνηση του Βαγγέλη Αποστολάκη. Αντίθετα δίνει και τον τόνο της απόλυτης άρνησης του σημερινού ΣΥΡΙΖΑ, ακόμη και στο ελάχιστο, να συναινέσει. Ούτε για την Πολιτική Προστασία μπόρεσε

Λογική φαντάζει η εξέλιξη αυτή για όλους εμάς που πιστεύουμε ότι η κυβέρνηση πρέπει να προχωρήσει το μεταρρυθμιστικό της έργο με ταχύτητα και δύναμη, χωρίς να επιζητά συναινέσεις από μια αντιπολίτευση που βρίσκεται εκτός τόπου και χρόνου.

Η αποδοχή από την κοινωνία πρέπει να της αρκεί, χωρίς να αποζητά να της δοθούν πιστοποιητικά δημοκρατικότητας, συνεργασιμότητας και κοινωνικής και περιβαλλοντικής ευαισθησίας από κανέναν.

Τα διαθέτει αποδεδειγμένα η ίδια, τα κυβερνητικά στελέχη και οι βουλευτές της και σε καμιά περίπτωση δεν αποτελούν αποκλειστικά προνόμια ικανών, κατά τα άλλα στελεχών, προερχόμενων από διαφορετικούς πολιτικούς χώρους.

Η συναίνεση είναι τανγκό για δύο και όταν δεν υπάρχει απαιτείται το ζεϊμπέκικο, ένας κατ’ εξοχή μοναχικός χορός.