Στην παρέμβασή μου αυτή θα σχολιάσω πολιτικά μόνο την συνέντευξη του Αντώνη Σαμαρά. Καταρχήν να τονίσω ότι αν έπρεπε να αυτοπροσδιοριστώ πολιτικά θα
έλεγα ότι είμαι κεντροδεξιός έχοντας το τρίπτυχο “πατρίδα, θρησκεία, οικογένεια” οδηγό, αλλά με σύγχρονη μορφή ,όχι τη παλιά απότοκο εθνικών διχασμών. Αυτή η σύγχρονη μορφή με οδήγησε να δηλώσω πρόσφατα ότι σήμερα υπάρχουν έθνη και όχι πληθυσμοί μαζί με χώρες και όχι τόπους.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει δηλώσει επανειλημμένα ότι είναι κεντρώος πολιτικός. Έτσι, η πρώτη του κυβέρνηση είχε μέλη πολλούς κεντρώους, εκτός ΝΔ. Η συντριπτική πλειοψηφία, όμως ,των βουλευτών ήταν κεντροδεξιοί, για να μην πω δεξιοί. Έτσι κυβέρνησε. Εκ του αποτελέσματος πέτυχε. Το 23 η ΝΔ πήρε 41%.

Σήμερα το πολιτικό περιβάλλον έχει αλλάξει και μάλλον απαιτούνται και άλλοι χειρισμοί. Μετά 7 χρόνια διακυβέρνησης δυσκολευόμαστε, προσωρινά ελπίζω ,να ξεπεράσουμε το 28%, ενώ ένα ποσοστό μεγαλύτερο του 20% κινείται δημοσκοπικά δεξιότερα και ταυτόχρονα ένα μεγάλο ποσοστό των αναποφάσιστων δηλώνουν κεντροδεξιοί.

Πιστεύω, λοιπόν, ότι όπως κάναμε με τα θέματα της μετανάστευσης έτσι πρέπει να κινηθούμε και σε όλα τα επίπεδα από εδώ και πέρα ,ρίχνοντας βάρος σε κεντροδεξιές πολιτικές με αιχμή την οικογένεια, την πολυτεκνία ,την απόκρουση του ακραίου δικαιωματισμού, την στήριξη της αγοράς και τις αντιμονωπολιακές πολιτικές. Μαζί με τα παραπάνω ,φυσικά, απαιτούνται και άλλες πολιτικές ενίσχυσης του οικογενειακού εισοδήματος, όπως αυτές που νομοθετήθηκαν πρόσφατα.

Όσο αφορά την εξωτερική πολιτική, πιστεύω ότι η βδομάδα που πέρασε δικαίωσε την κυβέρνηση και τον πρωθυπουργό. Η Ελλάδα δυναμώνει στρατιωτικά και διπλωματικά και πλέον και γεωπολιτικά. Έτσι, ενισχύεται και η θέση της απέναντι στην Τουρκία.

Τέλος, συμφωνώ ότι ο Αντώνης Σαμαράς δεν έφυγε από την ΝΔ για να επιστρέψει μόνος του. Διεγράφη. Απαιτούνται, λοιπόν, πολλοί λεπτοί χειρισμοί για τη σχέση του με την ΝΔ από εδώ και πέρα. Ξεφεύγει των δυνατοτήτων μου η προοπτική να συμβουλεύσω για το τι πρέπει να γίνει.