Η συμφωνία η οποία ψηφίσθηκε την προηγούμενη Πέμπτη στη Βουλή είναι ιστορική. Προσωπικά τη θεωρώ τη σημαντικότερη των τελευταίων δεκαετιών μετά από αυτή της ένταξης μας στην τότε ΕΟΚ. Δεν αναφέρομαι φυσικά στο τμήμα της για την προμήθεια των φρεγατών, αλλά στο άρθρο 2 για την αμυντική συνδρομή. Πενήντα χρόνια κάτι ανάλογο αποτελούσε αίτημα διαδοχικών ελληνικών κυβερνήσεων με σκοπό να δυναμώσουμε απέναντι σε μια Τουρκία με συνεχώς κλιμακούμενες απαιτήσεις αναθεωρήσεων πολλών διεθνών συνθηκών.
Η συγκεκριμένη συμφωνία έρχεται ακόμη να συμπληρώσει με ένα εξαιρετικό τρόπο τις υπόλοιπες πολιτικοδιπλωματικές και στρατιωτικές δράσεις των Ελληνικών Κυβερνήσεων. Ενδεικτικά αναφέρω τις συμφωνίες με τη Σαουδική Αραβία, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, την Αίγυπτο και φυσικά το Ισραήλ. Η αποστολή συστοιχίας Πάτριοτ στη Σαουδική Αραβία, τα κοινά μας γυμνάσια με δυνάμεις από τα ΗΑΕ, την Αίγυπτο και το Ισραήλ, αλλά και οι επενδύσεις των Ισραηλινών στην αμυντική βιομηχανία είναι αποτέλεσμα όλων αυτών των συμφωνιών.
Αφήνω τελευταία, χωρίς να είναι ήσσονος σημασίας, τη συμφωνία μας για την ΑΟΖ με την Αίγυπτο. Δεν πρέπει επίσης να μας διαφεύγει ότι επίκειται και η ανανέωση- επέκταση της ελληνοαμερικανικής συμφωνίας για τις βάσεις.
Πολύ απλά, λοιπόν, η Ελλάδα αποκτά σταδιακά σημαντικό ρόλο στην Ανατολική Μεσόγειο, δημιουργώντας παράλληλα συνθήκες αποτροπής της τουρκικής επιθετικότητας μέσω ευρύτερων του ΝΑΤΟ συμμαχιών.
Πως αντιδρά, όμως, η αντιπολίτευση και κυρίως ο ΣΥΡΙΖΑ σε όλο αυτό το πλέγμα των κυβερνητικών ενεργειών που είναι ενέργειες της Ελλάδας, της πατρίδος μας; Χωρίς καμία διάθεση συναίνεσης ακόμη και για τα πολύ μεγάλα. Ψάχνει «τη τρίχα να την κάνει τριχιά». Ακόμη και όταν δεν την βρίσκει την εφευρίσκει. Αρκετές φορές μάλιστα καταφεύγει σε μια, συχνή για τις αντιπολιτεύσεις, τακτική. Σηκώνει δηλαδή ψηλά τον πήχη.
Έτσι για την ελληνογαλλική αμυντική συμφωνία απαιτεί να υπάρχει αμυντική συνδρομή μόνο μονομερής εφευρίσκοντας την ανάγκη μη αποστολής στρατευμάτων μας στο Σαχέλ, αλλά κυρίως απαιτεί να υπάρξει διευκρίνιση ότι η συμφωνία αφορά ΑΟΖ και υφαλοκρηπίδα. «Προφάσεις εν αμαρτίαις» προφανώς για να πει ένα βροντερό παρών στη Βουλή, αδυνατώντας να ξεφύγει από μια μίζερη αντιπολιτευτική τακτική.
Ταυτόχρονα ο κ. Τσίπρας «χαϊδεύει» και τις εσωκομματικές του φωνές που επαναφέρουν το δίλημμα με το βούτυρο και τα κανόνια σε μια πιο σύγχρονη μορφή. Σήμερα οι φωνές αυτές απαιτούν περισσότερα σχολεία και νοσοκομεία αντί φρεγάτες.
Μακάρι να μοιάζαμε με τη Σαουδική Αραβία με τις πετρελαιοπηγές ώστε να μην έχουμε ζητήματα προτεραιοτήτων. Δεν μοιάζουμε δυστυχώς και γι’αυτό πρέπει να τίθενται προτεραιότητες.
Κύρια προτεραιότητα μας είναι σήμερα η αμυντική μας θωράκιση. Το δόγμα της Γαλάζιας Πατρίδας από την πλευρά της Τουρκίας δεν είναι παροδικό φαινόμενο. Ήρθε για να μείνει και δεν είμαι καθόλου σίγουρος ότι σε περίπτωση που αλλάξει η ηγεσία στην Άγκυρα θα υπάρξει και σημαντική αλλαγή στην τουρκική εξωτερική πολιτική.
