Ευχαριστώ πάρα πολύ τους διοργανωτές για τη σημερινή τους πρόσκληση.

Προσωπικά θα ήθελα να φωτίσω στον χαιρετισμό μου μία άλλη πλευρά της καινοτομίας.

Σήμερα, λοιπόν, είμαστε σε μια εποχή αποπαγκοσμιοποίησης.

Μια αποπαγκοσμιοποίηση η οποία έρχεται από τις Ηνωμένες Πολιτείες.

Όπως επί δεκαετίες ερχόταν διεθνώς, πάλι από τις Ηνωμένες Πολιτείες, η παγκοσμιοποίηση.

Μία παγκοσμιοποίηση που έφτασε στο τέλος να ισχυρίζεται και να παλεύει ότι στα κράτη ζουν πληθυσμοί και όχι έθνη.

Μία παγκοσμιοποίηση που μιλούσε πλέον για τον πατριωτισμό λέγοντας ότι ο πατριωτισμός είναι συνταγματικός, δηλαδή όποιοι ζουν σε μια χώρα και πιστεύουν σε ένα Σύνταγμα, αυτοί, λοιπόν, είναι οι πατριώτες αυτής της χώρας.

Όχι λοιπόν.

Με την αποπαγκοσμιοποίηση κατανοούμε ότι στις χώρες, στα κράτη ζουν έθνη και στην Ελλάδα ζει το ελληνικό έθνος

Ένα έθνος που δημιουργείται πάντα μέσα από τη συλλογική μνήμη, μέσα από κοινές παραδόσεις, κοινές αξίες, κοινά ήθη και έθιμα.

Γι’ αυτό, λοιπόν, ο αγώνας για την αναγνώριση της ποντιακής γενοκτονίας δεν αφορά μόνο τους Πόντιους και την μνήμη αυτών που χάθηκαν τότε.

Αφορά όλους εμάς.

Είναι ένα στοιχείο σημαντικό της συλλογικής μας μνήμης.

Γι’ αυτό όλοι μαζί πρέπει να στηρίζουμε αυτή την προσπάθεια.

Πρέπει κι εμείς να γίνουμε μία Σαχινίδου ή μια Κουρτίδου.

Και με όλες μας τις δυνάμεις να συμβάλουμε σ’ ένα καινούριο πλέον παγκόσμιο γεωπολιτικό περιβάλλον, να είμαστε ισχυρή ως χώρα.

Και η μνήμη μας κάνει ισχυρούς.

Ευχαριστώ πολύ!