Η υπόθεση της απόσπασης και επανατοποθέτησης των αρχαιοτήτων στο σταθμό Βενιζέλου του Μετρό Θεσσαλονίκης ή της κατασκευής του σταθμού με τις αρχαιότητες να παραμένουν in situ, έφερε στο προσκήνιο και μία άλλη παράμετρο που καμία σχέση δεν έχει με την ουσία της αντιπαράθεσης.

Πρόκειται για την πάγια «σύγκρουση» μιας μειοψηφίας με αστική προέλευση σε κεντρικές κυβερνητικές κεντροδεξιές επιλογές σχετικές με τις υποδομές της πόλης.

Μάλιστα, η μειοψηφία αυτή ορισμένες φορές γίνεται πλειοψηφία αθροιζόμενη έμμεσα ή άμεσα με την κεντροαριστερά στη Θεσσαλονίκη.

Η απαρίθμηση παραδειγμάτων είναι πλούσια. Ενδεικτικά αναφέρω:

• Επέκταση παλιάς παραλίας
• Μετρό ή Τραμ
• Δημαρχιακό Μέγαρο μπροστά από το Βυζαντινό Μουσείο
• Άγαλμα Κωνσταντίνου Καραμανλή στη Βενιζέλου
• Υποθαλάσσια Αρτηρία
• Εξωτερική Περιφερειακή και πλέον
• Σταθμός Βενιζέλου του Μετρό

Πίσω από τα παραπάνω παραδείγματα και με πρόσχημα κυρίως το περιβάλλον και τον πολιτισμό κρύβονται αρκετές φορές προσωπικές στρατηγικές με κεντρικό στόχο την διεκδίκηση σε ενεστώτα ή μέλλοντα χρόνο του δημαρχιακού θώκου ή κάποιου άλλου θεσμικού αξιώματος.

Φυσικά, τα προαναφερθέντα πρόσωπα θεωρούν ότι έχουν πάντα το μονοπώλιο στην αισθητική και την ευαισθησία, ενώ σε καμία περίπτωση δεν αποδέχονται ότι έτσι ουσιαστικά εργαλειοποιούν πολιτικά τα θέματα.

Στο σημείο αυτό επιθυμώ να διευκρινίσω, προς αποφυγή παρεξηγήσεων, ότι υπάρχουν και πρόσωπα ενταγμένα στην προαναφερθείσα ομάδα που δεν κατέχονται από προσωπικές στρατηγικές, αλλά βλέπουν με μια διαφορετική από μένα , σεβαστή καθ’ όλα ματιά, τα θέματα. Δεν γενικεύω λοιπόν σε καμία περίπτωση, αλλά περιγράφω τον πυρήνα της διαμάχης.

Η κεντροαριστερά, βέβαια, επειδή είναι πάντα μειοψηφία στο δήμο προσεταιρίζεται όταν μπορεί τη συγκεκριμένη ομάδα και τη χρησιμοποιεί ανελέητα πολιτικά, με αποκορύφωμα την περίοδο της διακυβέρνησης  ΣΥΡΙΖΑ και τη σχέση που διατηρούσε με την απελθούσα διοίκηση του δήμου.

Σήμερα, λοιπόν  ζούμε σε επανάληψη αυτή την σύγκρουση, αλλά όπως όλα δείχνουν η καταλυτική παρέμβαση του ίδιου του Πρωθυπουργού κ.Κυριάκου Μητσοτάκη στο θέμα του σταθμού Βενιζέλου, κατευνάζει σε μεγάλο βαθμό την συγκεκριμένη μειοψηφία.

Τέλος, χωρίς να εκφράζω τον πρώην Πρωθυπουργό  κ. Κώστα Καραμανλή, θεωρώ  ότι μόνο τυχαία δεν ήταν η, μετά από δέκα χρόνια, επίσκεψη του στο Δημαρχιακό Μέγαρο Θεσσαλονίκης και η συνάντηση του με τον σημερινό δήμαρχο κ. Κωνσταντίνο Ζέρβα. Αλλά ούτε και ο, επίσης  πρώην Πρωθυπουργός κ.Αντώνης Σαμαράς, επισκέφθηκε το δημαρχείο κατά την διάρκεια της θητείας του.

Εικάζω ότι πιθανώς και οι δύο αυτή την συνοδοιπορία δεν επιθυμούσαν να νομιμοποιήσουν πολιτικά.