Αρκετοί από τους πολιτικούς, ακόμα και από τους περισσότερο προβεβλημένους,ασκούν, δυστυχώς σήμερα, πολιτική όχι με βάση αρχές, θέσεις και οργανωμένη καιμεθοδική δουλειά, αλλά υποδυόμενοι ρόλους, χωρίς να λαμβάνουν υπόψη τιςπεριστάσεις και τα πραγματικά δεδομένα.
Ανεξάρτητα, λοιπόν, από τις ανάγκες των καιρών και την πολιτικήπραγματικότητα, η οποία είναι λογικό να απαιτεί διαφορετική κάθε φοράπροσέγγιση, τους βλέπουμε να υποδύονται συνεχώς τους «συναινετικούς», τους«σκληροπυρηνικούς», τους «αυθόρμητους», τους «τεχνοκράτες», τους «πατριώτες»κ.λπ.
Μοναδικός, βέβαια, σκοπός τους δεν είναι η ουσία της πολιτικής, αλλά τοχειροκρότημα, η άγρα ψήφων από συγκεκριμένα τμήματα του εκλογικού σώματος καιφυσικά η επανεκλογή.
Αποτέλεσμα της παραπάνω πρακτικής είναι οι συνεχείς ελιγμοί τακτικής, ηέλλειψη οποιασδήποτε σφαιρικής στρατηγικής και τελικά η έλλειψηαποτελεσματικότητος.
Πρόκληση, λοιπόν, για όποιον αποφασίσει σήμερα να ασχοληθεί με την πολιτική,είναι η αποφυγή οποιουδήποτε ρόλου με την έννοια που περιγράψαμε παραπάνω και ηεπικέντρωση στα πραγματικά προβλήματα των πολιτών και στην προσπάθεια επίλυσήςτους, κυρίως βέβαια, σε γενικό επίπεδο.
ʼλλωστε όπως τονίζουν έμπειροι σκηνοθέτες αλλά και άνθρωποι του θεάτρου«όταν υποδύεσαι έναν ρόλο υπάρχει ο κίνδυνος να εκτεθείς».
Από την άλλη πλευρά και οι πολίτες, πρέπει να αντιληφθούμε ότι ο τρόπος μετον οποίο επιλέγαμε έως σήμερα τους πολιτικούς, οφείλει να αλλάξει ριζικά καινα σταματήσουμε να προτάσσουμε την επικοινωνία έναντι της ουσίας. Έτσι, αν καιμπορεί να γοητευόμαστε από τη ρητορεία και τις υποκριτικές ικανότητες ορισμένωνπολιτικών, καλό είναι να θυμόμαστε ότι δεν επιλέγουμε ηθοποιούς γιαπαραστάσεις, αλλά ανθρώπους που διαχειρίζονται το μέλλον το δικό μας και τωνπαιδιών μας.
Οφείλουμε, επίσης, να αντιληφθούμε τις παγίδες που κρύβει η επιλογή δια τηςψήφου μας, ανθρώπων, θεωρητικά της διπλανής πόρτας, οι οποίοι όμως αντί ναχρησιμοποιούν την ελκυστικότητά τους ως γέφυρα επικοινωνίας για να ανιχνεύουνκαλύτερα τις προσδοκίες των πολιτών, ουσιαστικά μας κοροϊδεύουν μεμικροεξυπηρετήσεις και φιλικά κτυπήματα στην πλάτη, χωρίς να ενεργούν με τρόποικανό να βελτιώσει το βιοτικό μας επίπεδο.
Εφόσον, όπως αναφέραμε, μέσω της πολιτικής προσδοκούμε βελτίωση του γενικούεπιπέδου ζωής, απαιτείται, να αντιληφθούμε τον παραλογισμό που μας διακατέχει,όταν ψηφίζουμε χωρίς να έχουμε ως προτεραιότητα, την επαγγελματική πορεία των υποψηφίων,την αποδεδειγμένη ικανότητα στη διοίκηση, την γενική και ειδική μόρφωση, αλλάεπίσης και την εντιμότητα και την εκ του σύνεγγυς επαφή με τα κοινωνικάπροβλήματα.
Είναι κατανοητή, τέλος, η ανάγκη να προτάσσουμε το ιδιωτικό μας συμφέρον καινα δίνουμε προτεραιότητα σε όσους μας συμπαρίστανται στα προσωπικά αιτήματα,δεν μπορεί όμως ταυτόχρονα να απαιτούμε και τη βελτίωση του γενικού επιπέδουζωής όταν με μία παρόμοια εκλογική συμπεριφορά, οδηγούμε τους πολιτικούς σε έναλάθος δρόμο, με έντονα επικοινωνιακά χαρακτηριστικά, συμμετέχοντας έτσι καιεμείς, έστω άθελα, στην απαξίωση της πολιτικής.